O filmie

Hilton to nie tylko nazwa znanego na świecie pięciogwiazdkowego hotelu, lecz również szczególnego rodzaju apartamentowca prowadzonego przez społeczną fundację na przedmieściach wschodnich Helsinek. Mieszkają tu ludzie wyrzuceni poza nawias społeczny: outsiderzy, bezrobotni i bezdomni, w różnym wieku i z różnym bagażem życiowym. Większość z nich nie skończyła jeszcze trzydziestki, ale w życiu przeżyli i widzieli już prawie wszystko. O przyszłości myślą raczej w czarnych barwach, odczuwając strach, smutek i frustrację, dla której nie znajdują ujścia. Nie widzą perspektyw, stoją pod ścianą, uderzając głową w mur, a niektórzy śpią z nożem pod poduszką, bo życie nie nauczyło ich niczego więcej. W filmie poznajemy pięciu z nich: Janne, Toniego, Mirę, Pete’a i Makego. Bezskutecznie próbują oni odzyskać kontrolę nad własnym losem i z trudem przyznają, że życie wykluczyło ich poza nawias społeczny. Trzymają się razem, a Make, czyli przywódca grupy, stara się zawsze mieć lodówkę pełną jedzenia, aby żaden z nich nigdy nie był głodny. Za wszelką cenę pielęgnują wzajemne relacje, bo czują, że wspólnotowość to dla nich jedyna szansa na powrót do normalności.

Reżyserka z niezwykłą prostotą i szczerością pokazuje starania tych młodych ludzi o utrzymanie się przy życiu i zachowanie godności. Bez przesadnego romantyzmu pokazuje nam czystość ich wzajemnych uczuć, a także rodzinne więzy, które starają się współtworzyć. Dynamiczny montaż łączący impulsywne ujęcia przypominające tempem i charakterem zdjęcia, jakie bohaterowie robią sobie telefonem komórkowym, oddaje dynamizm ich osobowości. Film skłania do zredefiniowania pojęcia rodziny i roli, jaką pełni ona we współczesnym społeczeństwie.