O filmie

Eric Rohmer to ikona francuskiego kina: reżyser filmowy i teatralny, scenarzysta, pisarz, krytyk i teoretyk filmu, związany ze słynnym „Cahiers du Cinéma”, niekwestionowany mistrz francuskiej Nowej Fali, którego filmy określano mianem „mistyki dnia codziennego”. Wśród wielu nagród, które zdobył jest między innymi Srebrny Niedźwiedź na festiwalu w Berlinie za film Kolekcjonerka, Nagroda Specjalna na festiwalu w Cannes za Markizę O., a także Złoty Lew na festiwalu w Wenecji za Zielony promień. Jego Moja noc u Maud nominowana została do Oscara® za najlepszy scenariusz oryginalny i film nieanglojęzyczny. Paryż Rohmera jest hołdem złożonym na cześć Erika Rohmera, którego reżyser przypadkowo spotkał osobiście na ulicach Paryża. Wiosną 1994 roku Rohmer kręcił w Paryżu sceny do filmu Paryskie rendez-vous, a spacerujący po Montmartre Misek zarejestrował aparatem stojącego za kamerą starszego mężczyznę w czerwonym szaliku. Dopiero kilkanaście lat później zorientował się, że ten człowiek to Eric Rohmer. Film rozpoczyna się od tej historii, która w efekcie służy tu jako przyczynek do zarysowania skromnego, choć bardzo filozoficznego portretu tego niekwestionowanego artysty kina, jak również miasta, które tak bardzo podziwiał i kochał, czyli Paryża. Film zbudowany jest jak esej, złożony z fragmentów filmów Rohmera, opatrzonych niezwykle trafnymi, pełnymi pasji refleksjami reżysera na temat pojawiających się w nich stałych ikonicznych motywów. Dzięki temu poznajemy ciekawą topografię filmowej twórczości artysty, opartą na cyklicznie pojawiających się znakach, a także sieci powiązań, które na pierwszy rzut oka nie wydają się wcale oczywiste. W każdym przypadku Misek stara się świadomie zachować dystans, pokazując jak cienka granica oddziela pasję i obsesję w twórczości Rohmera. Ciekawie dobrane i zmontowane biograficzne archiwa z życia artysty, połączone z trafnym i pobudzającym do myślenia komentarzem tworzą z tego filmu prawdziwą ucztę dla wszystkich miłośników artystycznego kina.