W skrócie

O pisaniu listów i ostatnich śladach tradycyjnej komunikacji międzyludzkiej.

O filmie

Na pustyni, z dala od zgiełku miasta czas płynie inaczej. Szeroka, otwarta przestrzeń niesie ze sobą spokój. Życie toczy się powoli, od wschodu do zachodu słońca. Wysmakowane obrazy Michaeli Occhipinti układają się w subtelną, kontemplacyjną opowieść o miejscu na ziemi, które zdaje się nie podlegać gwałtownym zmianom. To tu, w indyjskich wioskach, w samym środku piaskowego oceanu, ludzie pragną komunikować się z bliskimi, którzy są daleko. Piszą listy i czekają na przesyłki dostarczane przez miejscowego listonosza. Hari Ram za każdym razem pokonuje wiele kilometrów, aby z wypełnioną torbą dotrzeć do okolicznych domostw. Jest kimś więcej niż tylko doręczycielem kopert. Jest wyczekiwanym gościem, zwiastunem pomyślnych informacji i kurierem, przynoszącym upragnioną premię, wymodloną w trakcie długich dni postu. Towarzyszy również odbiorcom w lekturze listów. Czyta na głos zaproszenia ślubne, wiadomości o znalezieniu pracy i pełne żalu zwierzenia nieszczęśliwych kobiet.

Pracę i codzienność bohatera reżyserka obserwuje z dystansu. Pozwala jej to tworzyć piękne, estetyczne kadry, a także snuć uniwersalną narrację o prostej egzystencji, opartej na oczekiwaniu, tęsknocie i radości. Pisanie i czytanie listów, które organizują relacje i świat mieszkańców wiosek, stają się metaforą komunikacji jako takiej. Choć nie jest to model najszybszy, ani tym bardziej najwygodniejszy, to jednak można w nim wyczuć szacunek do słowa i zdolność do cierpliwego czekania na to, co nadejdzie.

Kiedy jednak w wiosce powstaje wieża telefonii komórkowej, listonosz przestaje być potrzebny. Jego torba z dnia na dzień staje się lżejsza, a w kolejnej przesyłce od syna znajduje aparat telefoniczny. Choć pozornie kontakt jest teraz prostszy, trudniejsze okazuje się życie. Wykonywana od lat praca nie zapewnia listonoszowi utrzymania, a telefoniczna rozmowa niekoniecznie niesie z sobą ważniejsze słowa.

Listy z pustyni to również opowieść o tym, jak cywilizacyjne zmiany w przepływie komunikacji stymulują przekształcanie się kulturowych praktyk, modeli relacji, a nawet mentalności. Poetycki obraz urzeka pięknem i prostotą, a powolna historia niesie ze sobą nostalgiczną, delikatną a przy tym głęboką refleksję o nieuniknionym przemijaniu form, tworzących specyfikę tradycyjnej kultury.

D.P.

Wybrane festiwale i nagrody/ Selected festivals and awards: 2010 - Camerimage/ International Film Festival of the Art of Cinematography.